Wie ben je?
Wat betekent thuis voor jou?
Een vader van drie kinderen, geboren en getogen Amsterdammer, jurist en vooral een heel groot cultuurliefhebber. Ik ben de enige uit een gezin van zes kinderen die dit pad heeft bewandeld. Rond mijn vijftiende ben ik begonnen met muziek maken en ik ben eigenlijk nooit meer gestopt. In de cultuursector help ik mensen hun talenten te tonen. Dat doe ik in verschillende functies. Jaren geleden bij Made in da Shade. Daarvoor met Maarten van Hinte als muzikant. Later bij het MC theater en tegenwoordig onder andere bij Diligentia en Theater PePijn.

Hoe zag de wereld eruit toen je begon?
Ik was toen net afgestudeerd van de universiteit en wilde de wereld verbeteren met muziek en mijn gitaar. Marjorie Boston vroeg mij muziek te maken bij haar afstudeervoorstelling. Toen kwam ik in contact met de culturele wereld. Dat heeft mijn kijk op de wereld verbreed. Een paar jaar later ben ik samen met Marjorie Boston Made in da Shade begonnen. Er waren zoveel mensen die buiten de gebaande paden bezig waren met kunst en hun skills, maar dat zagen we niet vertegenwoordigd in de maatschappij en op het podium. Er was nog een wereld te winnen en daar wilden we graag onderdeel van zijn.
Het was ook een grimmige tijd. De eerste golfoorlog in Irak brak uit. Bill Clinton was toen president in Amerika. Het was de wereld tegen Irak, zo leek het. Eén van de eerste nummers die Maarten van Hinte en ik hebben geschreven heette ‘Hell’. Dat ging daarover. Het voelde als een bewustwordingsperiode, cultureel en maatschappelijk. Een beetje zoals het nu voelt eigenlijk.

Wat betekent thuis voor jou?
Interessante vraag. Ik ben geboren en getogen in Nederland en hoewel ik hier nu al 57 jaar ben, heeft Nederland nooit als mijn huis gevoeld. Het is een plek waar ik me prettig voel, maar ik heb tegelijk altijd het gevoel te gast te zijn. Ik heb nooit in Suriname gewoond, maar als ik daar ben voel ik me wel thuis. In Nederland ben ik niet de norm. Hoe goed geïntegreerd en opgeleid ik ook ben. En ik zal het ook nooit worden. Desondanks heb ik mijn plek gevonden in deze maatschappij. Maar het gevoel dat ik me niet hoef te verantwoorden, niet hoef op te letten of bewust te zijn van wie ik ben en hoe ik eruit zie, dat is er niet. Dat maakt dat mijn “thuis” zich beperkt tot mijn community.
Waar voedt jij je creativiteit mee?
Ik ben altijd op zoek naar nieuwe manieren om mensen de kans te geven om hun verhaal te doen. Ik moet altijd denken aan een filmpje dat ik ooit heb gezien. Dat was een natuurfilm over een steenbokje dat in de bergen achterna werd gezeten door een puma. Dat steenbokje was kansloos en dat wist het steenbokje. Hij sprong op een kleine richel waar de puma niet bij kon. Dat is een beetje een metafoor voor hoe ik in het leven sta. Ik heb van alles meegemaakt, zoals het ondergaan met MC theater, maar ik ga op het richeltje staan en ga door, want ik heb nog wat toe te voegen aan de culturele sector. Op dit moment denk ik dat ik nog steeds dat steenbokje ben.

Wat zou je jouw startende, jonge creatieve zelf meegeven? Ik zou hem niets mee kunnen geven. Ik heb eigenlijk altijd mijn hart gevolgd en dat is de enige boodschap die ik heb voor mezelf en mijn kinderen. Dat is heel belangrijk. Soms luisteren we slecht naar onze innerlijke stem. We weten soms best wel goed wat we willen, maar worden door allerlei maatschappelijke conventies tegengehouden. We weten het dondersgoed. Luister ernaar.
Wat wens je voor de wereld en hoe zie je jouw eigen bijdrage daarin? Ik wens zoveel voor de wereld. Meer spiritualiteit. Dat we ons meer richten op dat wat voelbaar is, maar niet fysiek tastbaar. We kunnen de mooiste dingen maken, maar uiteindelijk is de liefde die je met elkaar ervaart en de herinneringen die je met elkaar maakt de ware rijkdom in deze wereld. De rest is mooi meegenomen.

Wie ben je?
Ik ben Maarten van Hinte. Ik ben theatermaker, maar eigenlijk verhalenverteller, dat doe ik het liefst. Ik ben betrokken geweest bij Made in da Shade met Marjorie Boston. Dat werd MC theater. En dat werd RIGHTABOUTNOW INC. Muziek en hiphop in het bijzonder is voor mij als maker en dj ook erg belangrijk.
Ik heb een Surinaamse moeder en een Nederlandse vader. Mijn vader was geoloog en daarom reisden we veel. Nigeria, Frankrijk, Canada, Amerika, Frankrijk en uiteindelijk Amsterdam toen ik 17 was. Daarnaast woonde de familie van mijn moeder allemaal in Suriname. Daar gingen we om het jaar naartoe. Dus ja, ik kwam overal. Toen ik jong was vond ik dat moeilijk. Maar toen ik eenmaal verhalen ging vertellen begreep ik dat het mijn kracht was.

Hoe zag de wereld eruit toen je begon?
Over het algemeen vonden mensen hiphop een gimmick. Iets wat er even was en weer weg zou gaan. Muzikaal had je punk, new wave, reggae en disco werd clubmuziek. Weinig mensen zagen echt iets in hiphop. Behalve in Amerika en New York. We hadden toen geen internet om daar dingen over te leren. Je moest dus vooral goed opletten op TV en kijken naar videoclips en het nieuws. Ik zat altijd in platenzaken te wachten op releases.
Wie of wat heeft een grote invloed op jouw carriere gehad?
Ik ben één van de eerste mensen die echt met hiphop aan de slag ging in Nederland. Ik was DJ en vocalist van .nuClarity. Mijn moeder luisterde veel Caribische muziek, mijn vader hield van oude blues. Amerika gaf me soul & R&B. De traditie van blues is dezelfde als die van hiphop. Als kind liepen mijn gedachten al op het ritme van de muziek. Ik vond het niet alleen leuk; ik wist al vroeg dat ik er wat mee moest.

Waar voedt jij je creativiteit mee?
Ik ben bewust van waarom ik doe wat ik doe. Ik weet dat je met luisteren en kijken de wereld kunt veranderen. Toen ik jong was, verhuisde ik veel - dan ben je constant in survival mode. Je moet echt opletten. Als kind is dat een reflex. Ik begon al heel snel te beseffen dat wat hier de regel is, daar de uitzondering is. In Amerika was mijn vader ineens wit, en mijn moeder zwart. Verhalen vertellen is constructen aangaan, openbreken en overwinnen. Maar je moet wel goed luisteren.

Wat zou je jouw startende, jonge creatieve zelf meegeven?
Dat het feit dat je uit heel veel verschillende dingen bestaat je kracht is en niet je zwakte. Dat iedereen samengesteld is. En dat dingen die onlogisch lijken alleen al door het feit dat ze in je zitten, logisch zijn. Dat
maakt je stem uniek.

Wie ben je?
Ik ben Marjorie Boston. Ik ben oprichter, directeur en bestuurder van RIGHTABOUTNOW INC. Ik ben een vrouw - een zwarte vrouw - die zich heel erg bewust is van de gemarginaliseerde mondiale maatschappij waarin we leven. Daardoor ben ik enerzijds outspoken en activistisch, anderzijds ben ik verlegen, iemand die best wel moeilijk haar plek kan vinden in een crowd. Als er vroeger in groepen tegen mij gesproken werd, neigde ik te huilen. Van jongs af aan ben ik het gevecht met mijn verlegenheid aangegaan. Juist daarom vond ik het bijvoorbeeld belangrijk dat ik opviel. Dus ik kleed me al sinds ik klein ben altijd heel opvallend.

Hoe zag de wereld eruit toen je begon?
Ik ben opgegroeid met DJ’s. Mijn vader is een DJ. Mijn ooms waren DJ’s. Mijn neven ook. En daardoor hun community ook. Een aantal iconische DJ’s van vandaag de dag ken ik van vroeger. Ik kwam al vrij vroeg in aanraking met de hiphopscene. Die waaide toen net over naar Nederland en ik zat er midden in. Door de activistische houding die ik toen al had, begaf ik me in scenes die tegendraads en gemarginaliseerd waren. Ik heb op veel zeepkisten en kades gestaan om te vechten voor wat dan ook.

Wat betekent thuis voor jou?
Ik was me er altijd van bewust dat je een community moet hebben om duurzaam te kunnen bouwen. Ik vind het leuk om een brug te zijn tussen werelden, daar voel ik me thuis. Ik zag al vroeg dat ik daar best goed in was - een thuis maken voor anderen.
Waar voedt jij je creativiteit mee?
Door om me heen te kijken en te luisteren. That keeps me going. Toen ik voor het eerst op de theaterschool kwam begon ik op de Kleinkunstacademie. Ik begreep niet dat ik daar moest uitleggen waarom ik tegelijkertijd van A Tribe Called Quest en Jacques Brel kon houden. Die crossovers en de diversiteit is what makes you tick. Er is nu een generatie voor wie dat zelfsprekend is. Dat vind ik geweldig. Ik hoop dat ik met mijn pionieren daarin een bijdrage heb kunnen leveren.

Wat zou je jouw startende, jonge creatieve zelf meegeven? Jonge Marjorie, blijf vasthouden aan je eigen merites, je eigen artistieke identiteit - maar houd de deur wagenwijd open om anderen binnen te laten, om anderen te leren kennen. En ook: wees f*cking brutaal en outspoken.

Wat wens je voor de wereld en hoe zie je jouw eigen bijdrage daarin?
Ik heb maar één wens. En dat is dat het huis er is. Die plek voor meerdere communities, waar voor iedereen een sense of belonging is. Daar maak ik me dagelijks hard voor.

Wie ben je?
Ik ben een blije vader. En een luie harde werker. Easily interested, even more easily distracted. En vooral blessed met heel veel toffe relaties met toffe mensen.
Sinds 2005 doe ik wat ik nu doe. Ik wil het woord producer niet gebruiken want dat past niet bij me. Maar ik ben gaan produceren wat ik miste.

Hoe zag de wereld eruit toen je begon?
Ik denk dat er vroeger wat minder zelfreflectie was en er minder gesprek was over gevoel en identiteit. De wereld was meer afgekeerd. Minder multidisciplinair. Er waren minder kansen en minder keuzes om te maken. Maar goed, ik denk dat elke generatie zichzelf op die manier wel stress toeschrijft.
Wie of wat heeft een grote invloed op jouw carriere gehad?
Ik heb veel geleerd doordat ik op heel veel plekken heb mogen wonen met veel verschillende mensen. Over Nederland, de maatschappij en mijn positie erin. Als witte Nederlandse man heb ik twee jaar in Philadelphia gewoond in een totaal andere omgeving dan ik kende. Dan leer je ontzettend veel over de wereld. Dat voelt als een soort uber privilege.

Wat betekent thuis voor jou?
Ik vind thuis een multi-interpretabel iets. Ik kan mezelf ergens best snel thuis voelen. Mijn kind en familie zijn mijn thuis. Ik heb ook al best wel lang hetzelfde huis, waar ik me ook echt wel thuis voel. Maar als het morgen anders zou zijn zou ik dat niet zo erg vinden. Ik werk heel veel met mensen met een recente migratie achtergrond. Voor hen betekent thuis vaak ook trauma. Thuis is een construct dat je samen maakt. Ik hoop heel erg dat ons creatieve werk ook een thuis kan zijn voor anderen.
Waar voedt jij je creativiteit mee?
Door verschillende perspectieven te ontdekken. Ik vind het heel bijzonder om te leren dat overal waar je komt alles anders is. Dat wat overeenkomt is broederschap, humaniteit. Als je op veel plekken hebt gewoond, al is het maar een paar maanden, dan ontstaat er ook een heel klein beetje een andere versie van jezelf. De Braziliaanse Dre is een net een beetje anders dan mijn Nederlandse Dre.

Wat zou je jouw startende, jonge creatieve zelf meegeven?
Het komt goed. Dat is een quote van mijn kapper. En volg een cursus administratie.

Wat wens je voor de wereld en hoe zie je je eigen bijdrage daarin? Ik wens de wereld onmiddellijke verbetering van alles. Het moet radicaal anders. Radicaal beter. Ik probeer in ieder geval niet mee te doen met dingen waar ik het niet mee eens ben. Ik zou wel wat radicaler en meer punk willen zijn. We proberen in ons werk volgens moraal en ethiek te werken, niet volgens commerciële richtlijnen. Ik hoop dat mensen denken: ‘Wow wat moet dat bijzonder zijn geweest om te maken. Hier zitten vast veel verhalen achter. Je ziet dat er een proces achter zit.’ Ik hoop dat mensen dat in mijn werk zien.

Wie ben je?
Ik ben Aruna. Ik ben een moeder van twee jongens. Mijn moeder is als Hindoestaanse van Suriname naar Nederland gekomen. Ze was verpleegster. Mijn vader is Rotterdammer. Dus tussen die twee culturen ben ik opgegroeid. Ik heb een broer en een zus. Ik ben een kind van hiphop. Breakdance heeft voor mij mijn waardering voor muziek, fashion, taal en beweging bij elkaar gebracht. Breakdance gaf me een richting, een manier om mijn energie te channelen. En in mijn rol als co-founder en directeur bij het Hiphophuis kan ik dat nog steeds doen.
Ik ben ook queer, woman en partner van Ira. Dit zijn belangrijke lagen van mijn identiteit. Ik behoor niet tot de norm - en al die verschillende lagen hebben me daarin gescherpt.

Hoe zag de wereld eruit toen je begon?
Ik was een b-girl voordat ik begon met breaken. It was in me. Als klein kind hield ik al van sneakers en hiphop. Het is gaan woekeren, die liefde. Door breakdance kreeg het een functie. Het droeg bij aan wat ik wilde uitdragen en hoe ik me wilde onderscheiden. Ik ben opgevoed door oldschool b-boys, ouder dan ik, die mij vanuit ouderwetse traditie hebben getraind. Daar was niet veel ruimte voor een queer identity. Maar dat was toen OK, want ik was op een missie: ik wilde de beste worden. Toen ik op een level was en ging reizen ontmoette ik mensen van een ander niveau. Tijdens die journey heb ik me echt persoonlijk kunnen ontwikkelen. Nu, bij het hiphophuis, probeer ik die lessen toe te passen, ons te positioneren binnen de gemeenschap als een plek die er nog niet was. Dat gaat ook over kritisch denken en context bieden aan skills.

Wat betekent thuis voor jou?
Een plaats waar je jezelf kunt zijn. Voor mij zijn dat het Hiphophuis en mijn eigen huis.

Waar voedt jij je creativiteit mee?
Ik kijk wat er om me heen gebeurt en hoe ik daarop wil reageren. Hoe denken mensen over de samenleving, de verschillen tussen arm en rijk en de vanzelfsprekendheid van het leven. Vroeger waren we niet met dat soort dingen bezig. We wilden alleen de beste breakdancers zijn. In de loop der jaren besef je dat het gaat om de movement die je creëert.

Wat zou je jouw startende, jonge creatieve zelf meegeven? You have time. Ik zou echt willen zeggen: geef jezelf tijd om te rijpen, om te experimenteren, je hoeft niet op korte termijn al je doelen te bereiken. Hoe rijper het fruit, des te lekkerder het smaakt. Geef jezelf de kans en tijd om je te ontwikkelen. We voelen vaak een false sense of urgency. Eén van de dingen die dans mij heeft geleerd: there is no wrong. There’s no such thing as failing. It’s how you fail that makes it interesting. A failure could be a success story.

Wat wens je voor de wereld en hoe zie je je eigen bijdrage daarin? Sanity. I wish the world sanity. Veel aan onze situatie nu is niet houdbaar. De tegenreactie gaat komen. Ik wens ons als society de wijsheid om er doorheen te bewegen. En mijn bijdrage daarin is met compassie een voorbeeld proberen te zijn voor anderen.

Wie ben je?
Ik ben van Franse origine. Mijn moeder had een hotel in de Alpen. Toen deze failliet ging, is ze met mijn vader naar Nederland gekomen, of eigenlijk gevlucht. Toen ik in de kleuterklas zat, stond ik nergens ingeschreven. Vrij vroeg begreep ik al: ik ben niet 100% Nederlands. Ik werd pas officieel Nederlander toen mijn ouders gingen trouwen - ik was toen achttien. Ik kreeg de achternaam van Lingen.

Ik ben niet-westerse sociologie gaan studeren met als doel Zuid-Amerika specialist te worden. Ik verliet de universiteit gedesillusioneerd en voortijdig. Op aandringen van een vriend ben ik gaan fotograferen. Door fotografie rolde ik in de jazz scene. Ik ontwikkelde ‘s nachts foto’s, bracht ze naar de drukker, zodat ze de volgende dag in de krant stonden.

Hoe zag de wereld eruit toen je begon?
De wereld zag er overzichtelijker uit dan nu. Ik heb twee kinderen van twintig en dertig. Ik heb het idee dat de jeugd het lastig heeft. Internet brengt complexiteit met zich mee. Ik ben opgegroeid in de 70’s / 80’s - rijke jaren. Er waren toen nog niet zoveel problemen met huisvesting. We voelden ons vrij. Ik haalde plezier uit de jazz, de kunst. Dat vond ik misschien nog wel leuker dan fotografie. Ja, het waren simpele tijden.

Wie of wat heeft een grote invloed op jouw carriere gehad?
Ik heb een tijdje in de jazz scene gezeten, zo leerde ik ook theatermaker Rufus Collins (1935-1996) kennen. Rufus was destijds niet tevreden met zijn fotograaf en hij vond dat ik zwarte mensen goed op de foto kreeg. Het vereist een specifieke benadering van licht. Het is best wel wat werk. Vanaf dat moment ben ik altijd zijn fotograaf geweest. Rufus was geen politiek theatermaker, maar toch was het politiek wat hij maakte. Zwarte amateurs op toneel, dat was uniek. Het had beweging, was licht en muzikaal, alles kwam samen. Voor mij klopte het gewoon, ik had er echt een klik mee. Ik heb uiteindelijk meer dan 30 jaar gefotografeerd in deze wereld.

Wat betekent thuis voor jou?
Mijn thuis, dat is Amsterdam. Toen mijn moeder nog in Zwolle woonde reisde ik veel met de trein en zag ik hoe wit de rest van Nederland kan zijn. Ik ben geen chauvinistische Amsterdammer maar ik houd nog steeds van de beweging en jazz van de stad.
Waar voedt jij je creativiteit mee?
Ik heb zelf geen muzikale opleiding, maar mijn vrouw is klassiek violiste en mijn beste vriend jazz saxofonist. Daar heb ik toch heimelijk een soort “awe” voor. Het is jammer dat ik zelf niet kan spelen, maar muziek voedt mijn creativiteit enorm.

Wat zou je jouw startende, jonge creatieve zelf meegeven?
Uiteindelijk toch dat je moet kiezen voor wat je het leukst vindt. Al die zogenaamde vaste banen zijn niet vast. Neem het risico.

Wat wens je voor de wereld en hoe zie je je eigen bijdrage daarin? Jongeren die aan de slag willen in theater moeten weten wat voor erfgoed de makers voor hun hebben achtergelaten. Schouders om op te bouwen. En ja, dit is ook kritiek op het reguliere opleidingsbeleid. De wereld die ik dertig jaar heb vastgelegd hoort ook toegankelijk te zijn. Er is een need for legacy.

Wie ben je?
Ik ben Sunny Jansen, 52 jaar. Boogschutter. Geboren in Zaandam en opgegroeid in Brabant. Mijn vader is Antilliaans en Moluks, mijn moeder is Indonesisch. Op dit moment ben ik voornamelijk PR manager van Daily Paper. Daarnaast zit ik in het medisch secretariaat van de Transkliniek en ben ik DJ.

Hoe zag de wereld eruit toen je begon?
Ik was vroeger niet heel vocaal over mijn trans zijn. Ik ben van de generatie: transitie, shut up, and live on. Iedereen wist wel op een bepaalde manier dat ik een transitie had gedaan, maar ik koos ervoor om er niet echt over te praten. Er was ook geen podium voor. Het voelde niet bespreekbaar. Mijn omgeving zei ook dat ik het er niet de hele tijd over
moest hebben. Dat was de wereld.
Ik was in het begin zelf ook recalcitrant tegen activisten - ik wilde niet in een hokje geplaatst worden. Totdat iemand tegen mij zei: ‘Sunny, je hebt een groot platform, en je kan veel mensen helpen door vocaal te zijn.’ In mijn tijd waren er niet veel positieve rolmodellen. Als ik toen vergelijk met nu, ervaar ik veel
meer rust.

Wat betekent thuis voor jou?
Doordat mijn ouders uit elkaar zijn gegaan heb ik geen ouderlijk huis meer. Amsterdam is de stad waar ik me heb kunnen vinden en ontwikkelen, waar ik gelijkgestemden vond, inspiratie op deed en muziek ontdekte. Amsterdam is de thuis van waaruit ik de wereld kan ontdekken.
Waar voedt jij je creativiteit mee?
Ik verdiende in de jaren ‘90 mijn geld in het nachtleven. Tussen allerlei creatievelingen. De fashion scene signaleerde mij al snel. Ik kwam op de cover van het grootste blad van Nederland. De LGBTQ+ community noemde me toen Cover Girl. Ik werd de eerste vrouw van kleur op de cover van een groot modemagazine, de eerste transvrouw van kleur die DJ werd en R&B/ hiphop ging draaien in de cis wereld. Ik was de eerste officiële gastvrouw van de Supperclub en de eerste vrouwelijke doorbitch van Amsterdam. Mijn netwerk was enorm. Door het DJ’en bleef ik in contact met de nieuwe generatie. Wil je verder komen in het leven dan moet je altijd bezig zijn met de toekomst. Daily Paper is daar ook zo goed in. Van hun visie en storytelling leer ik veel.

Wat zou je jouw startende, jonge creatieve zelf meegeven? In die tijd leefde ik echt per dag. Ik keek niet vooruit. Dat kende ik gewoon niet. Ik ben een typische boogschutter; ik choreografeer mijn eigen leven niet, het komt naar me toe. En daar stond ik ook open voor. Dus ik zou zeggen: manifesteer wat je wilt, en het komt op je af.

Wat wens je voor de wereld en hoe zie je jouw eigen bijdrage daarin?
Eerlijkheid, respect, vrede, liefde, gelijkwaardigheid.